Joanna Pawlik. Czarny makaron



Siedzę sobie w Urzędzie Pracy,
Cieplutko, coraz cieplej, czuję że nadchodzi
Sen, proroczy sen:
Budzę się w moim nowym domu
Budzę się z bólem
To był ból, wielki ból
Ból ból ból ból
Ból ból ból ból
Egzystencjalny ból
Wychodzi ze mnie
Z mojego tyłka
Czarny makaron
Czarny makaron
Pasta pesto
Pasta pesto
Tagliatelle
Wstążeczki
Pyszny, zdrowy, polski, świeży, czterojajeczny
Czarny makaron
Czarny makaron
Czarna rodzinka
Cała rodzinka
Naokoło mnie siedzi, klaszcze, krzyczy, prosi
Edek, twórz!
Edek, rób!
Czarny, ten czarny makaron
Rób, produkuj, działaj, twórz!
Ten czarny biznes
Ten czarny miód
Ten czarny czterojajeczny, pyszny, znakomity
Makaron
Bo to był czarny makaron
Czarny makaron, czarny makaron
Mam siłę!
Mam pracę!
Mam siłę, mam władzę!
Biznes, praca, firma
Bez podatków
Wielki international business
Auta, helikoptery, wyspy, złoto
Praca!
Czarny makaron
Czarny makaron
Żadna praca nie hańbi!

Edee Dee (Edek Deskur), fragment improwizowanego utworu podczas spektaklu Zastanawiam się, reż. Joanna Pawlik.

Na wystawie wykorzystano fragmenty zwycięskiego spektaklu powstałego w ramach IV edycji programu Placówka, realizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.


Joanna Pawlik – artystka wizualna, absolwentka krakowskiej ASP (studia na Wydziale Malarstwa w latach 1994 -1999, dyplom w pracowni prof. Leszka Misiaka), W 2018 r. obroniła doktorat na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego imienia Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.
Joanna Pawlik w swojej twórczości wychodzi od własnego, intymnego problemu niepełnosprawności, a następnie poszerza spektrum zagadnienia włączając do pokazu swoich prac działania artystów nieprofesjonalnych. Tworząc razem z innymi „ performerami życia” spójne wypowiedzi w postaci kuratorowanych przez siebie wystaw, jak i reżyserowanych spektakli, zmienia wydźwięk utworów amatorskich. Proces powstawania prac staje się w przypadku twórczości Pawlik równie ważny jak ich „autonomiczne” istnienie. Nawiązywanie relacji, przełamywanie barier, powtarzanie improwizowanych opowieści, jak również zwiększanie aktywności społecznej niepełnosprawnych znajduje się w centrum praktyki artystycznej Joanny Pawlik. Artystka dąży do zmiany, ułatwiania im swoistego „coming outu” rozumianego dosłownie jako wyjście z domu. Sama musiała zmierzyć się z „gapieniem”, kiedy po latach przeżywania wstydu, ujawniła swoją niepełnosprawność, upubliczniając osobiste prace artystyczne.
Pawlik jest autorką wielu wystaw indywidualnych: Performerzy życia, outsiderzy sztuki w Shefter Gallery Kraków (2018); Schron Bojowy w Muzeum Współczesnym we Wrocławiu (2017); Czy to jest taki nierealny plan? – odsłona druga, Galeria Bielska BWA (2017); Balans, Bunkier Sztuki (2010), brała udział także w wystawach zbiorowych, m.in. Czujesz to?, Bunkier Sztuki w Krakowie (2018); Artyści z Krakowa. Generacja 1970-1979, Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie (2017). Jej prace pokazywano m.in. w Fotogalerie WUK, Wiedeń; DOX Contemporary Art Center, Praga. Laureatka nagród, wyróżnień oraz stypendiów, m. in.: nagroda główna na Biennale Sztuki Młodych Rybie Oko 5 (2008), rezydencja 18th Street Arts Center, Santa Monica (USA, 2010), stypendium Młoda Polska (2010) stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2008, 2013). Pierwsza nagroda w konkursie pt. „Placówka” ‐ realizacja autorskiego spektaklu w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, 2018. Jest także kuratorką projektów z artystami z kręgu Outisder Art, np. koncerty pt. Nie wasz się pisać oraz Podnoszę lampę w stronę złotych drzwi w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2016). Prace Joanny Pawlik znajdują się w kolekcjach prywatnych i publicznych. Mieszka i pracuje w Krakowie.

Wystawa w ramach cyklu Służbówka
Służbówka to długofalowy projekt artystyczny. Jego nadrzędnym celem jest aktywizacja lokalnych społeczności poprzez wprowadzenie sztuki w ich codzienne życie. Kluczowy dla programu jest fakt potraktowania sztuki podczas procesu edukacji jako narzędzia działającego w rzeczywistym świecie. Odpowiada również na problem braku uczestnictwa w wydarzeniach w polu sztuk wizualnych i pokrewnych im dziedzin artystycznych dla mieszkańców miasta, szczególnie tych pochodzących z trudnych środowisk. Nazwa projektu pochodzi od miejsca, w którym docelowo są prezentowane efekty projektu: jednego z pomieszczeń CSW Kronika, będącego niegdyś pomieszczeniem dla służby. Wykorzystując je w tym celu oraz zachowując tę pierwotną nazwę, chcemy symbolicznie odwrócić role: pomieszczenie galerii ma pełnić funkcję służebną społecznościom wykluczonym, być miejscem, w którym będą one mogły wyrazić siebie w twórczy sposób. Z założenia projekt ma dawać głos społecznościom niesłyszalnym, defaworyzowanym, takim jak na przykład pewne grupy zawodowe o charakterystycznych problemach, mniejszości narodowe, długotrwale bezrobotni. Realizacja zadania polega na stworzeniu wystawy wokół problemu konkretnej grupy społecznej, wspólnie z jej przedstawicielami.

  • Wystawa
wróć do: Wystawy / 2020